Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti…
Bir vatan toprağı, ama pasaportuna bakan dünya, onu yok sayıyor.
Kıbrıs’ın kuzeyinde, Anadolu’nun uzattığı el sayesinde ayakta duran bir halk yaşıyor. Bir milletin evlatları, ama uluslararası sahnede yalnız bırakılmış durumda. “Bir millet, beş devlet” diye haykırırken, o beş devletin çoğunun bakışlarını kaçırdığı bir kardeş: KKTC.
Türkiye dışında hiçbir devlet tarafından tanınmayan KKTC, yıllardır diplomatik ambargoların, seyahat kısıtlamalarının ve ekonomik baskıların kıskacında var olma savaşı veriyor. Ancak en çok da, kardeşlerinin sessizliğiyle yüzleşmek zorunda kalıyor. Bu sessizlik, belki siyasi bir hesap, belki de stratejik bir suskunluk… Ama her ne olursa olsun, kan bağıyla bağlı olanlar arasında en ağır geleni bu oluyor.
Kıbrıs: Bir Ada, İki Yarım Gerçek
1974’te yaşanan müdahale sonrası, adanın kuzeyinde Türk halkı kendi kaderini çizdi. 1983’te Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti ilan edildi. Fakat dünya, bu iradeye gözlerini kapadı. Güney Kıbrıs, “Kıbrıs Cumhuriyeti” adı altında AB’ye alındı; KKTC ise sadece Türkiye’nin diplomatik kucağında kaldı.
Türk Devletleri Teşkilatı: Büyük Sözler, Küçük Cesaretler
Türk Devletleri Teşkilatı; Türkiye, Azerbaycan, Kazakistan, Özbekistan, Kırgızistan gibi ülkeleri aynı çatı altında topladı. Ortak tarih, dil, kültür ve vizyon adına büyük adımlar atıldı. Bu birliktelik, Türk Dünyası için tarihi bir fırsattı.
Ancak mesele KKTC olunca bu birlik tel tel dağıldı.
2022’de KKTC, Teşkilat’a “gözlemci üye” olarak kabul edildi. Bu, elbette önemli bir adımdı. Ama hâlâ hiçbir Türk devleti KKTC’yi bağımsız bir devlet olarak resmi şekilde tanımadı. Hatta bazıları Güney Kıbrıs Rum Yönetimi’ni tanımaya devam ediyor. Özbekistan, Türkmenistan gibi ülkeler, ekonomik ve siyasi nedenlerle Batı’nın çizdiği diplomatik sınırlara sadık kalıyor.
Diplomatik Satranç: Sessizlik Bazen Strateji Olur
Bu ülkeler açısından mesele sadece kardeşlik değil, çıkar. Uluslararası dengeler, büyük güçlerin etkisi, Avrupa Birliği ile yürütülen ilişkiler… Hepsi tanımama kararında etkili. KKTC’yi tanımak; Avrupa ile ticareti, ABD ile diyaloğu ve hatta Çin ile dengeyi zora sokabilir. Bazı ülkeler tarafsızlık politikası güdüyor, bazıları ise zamanlamayı bekliyor.
Ama bu bekleyiş, KKTC için kayıptır. Halkı için yalnızlıktır.
Söz Varsa, Cesaret de Olmalı
Türk Devletleri Teşkilatı, sadece zirve fotoğraflarında “tek millet” olmayı sürdüremez. Gerçek dayanışma, sadece ekonomik işbirliğiyle değil, siyasi duruşla da olur. KKTC’yi tanımadan kurulacak her birlik, eksik kalacaktır. Çünkü kardeşlik, zor zamanlarda belli olur.
Son Söz
Tarih, suskunları değil; konuşanları, adım atanları yazar.
Bir milletin yarısı yalnızken, diğer yarısının sessiz kalması; ne siyaseten anlamlıdır, ne vicdanen.
Eğer gerçekten bir milletsek, artık birbirimizin varlığını cesurca tanımanın zamanı gelmedi mi?
—
Sibel Arslan
Ekonomist & Analist
News
