« Duanı aziz bir yolcuyu uğurlar gibi yap, çünkü dua Hak katında bir yer hazırlar, elçilik yapar. »

Bugün Abdülkadir Geylanî’nin bu güzel sözüne denk geldim ve düşündüm: Ne kadar naif, ne kadar derin bir anlam taşıyor. Dua, sadece bir istek değil; bir şefkat, bir yönelme, bir ruhsal bağ kurma şeklidir. Aynı zamanda, insanın doğasında var olan güzelliklere, içindeki ilahi parçaya dokunan bir hatırlatmadır.

İnsanın doğası, aslında bir mucizedir. Her birey, yaratılışında taşıdığı o ilahi ışığı ve erdemiyle bu dünyaya gelir. Fakat son yıllarda, insan ruhunun ne kadar çekilmez ve soğuk hale geldiğini gözlemlemek, bir yandan da derin bir üzüntü yaratıyor. İnsanlar birbirlerine daha uzak, daha bencil, daha kırılgan bir hâle mi geldi? Yoksa, dünyadaki bu hızlı değişim, stres ve belirsizlik, insanın içindeki o zarif ve duyarlı yönleri mi gölgede bırakıyor?

Mutsuz anımızda, çıkmazda hissettiğimizde, başımıza kötü bir şey geldiğinde ya da yaşadığımız mutluluğun tarifinin imkansız olduğunu düşündüğümüzde, bir mucizeye inanarak Allah’a sığınırız. Elinden geleni yapıp, Allah’a sığınmak ya da zarar gördüğümüzde Allah’a havale etmek… Bu, “ilahi güce inanmak”tır. Bu duyguya sahip insanları kimse yenemez. Çünkü içlerindeki inanç, her türlü zorluğu aşabilecek gücü taşır. Dua, işte tam da bu anlarda bize bir yön göstericidir.