Merhaba,
Uzun zamandan beri artık kabul edilebilir ki dünya bir savaştadır.
Hani okulda kitaplarda okuduğumuz, her ülkenin kendine göre bir taraf olduğu, sonra
da birbirine girip her şeyi mahvettiği zamanlara döndük.
Tarihte okurken geçmişte olmuş ve bitmiş diye düşünürdük.
Adı üstünde geçmişti.
Tarihti.
O dönemler beni gelecek ilgilendiriyordu. Biz güzel günlere doğmuştuk, keyfini
sürecektik.
Oysa şimdi öyle mi?
Gelecekteki ve şimdiki dünyayı düşündüğümüzde, sizi bilmem ama ben aklımı
dinlersem kalabalık, şiddet dolu; ruhumu dinlersem eşitsiz, gizemli diyorum.
Tamam ama şimdi bu kadar kaybolmayalım geçmiş ve gelecek arasında.
Şimdide olalım istiyorum.
Eskiden o kadar da önemsemediğim şimdide.
Evet varılan yerin hala bir önemi var.
Yine de varanlar bilir ki; varılan yerler o kadar da matah değil. Soralım bakalım
hayalleri umdukları gibi çıkmış mı?
Nasıl yaşayacağım, gelecekte beni ve dünyayı ne bekliyor diye düşününce; bugüne
bakmak yeterli.
Günün nasıl geçiyorsa, ömrün öyle geçiyor işte.
Dünya da şu gününden o kadar da farklı olmayacak aslında.
Şehirlerarası bir yolculukta, trenin camından izlediğin gibi hayat. Bazen güzel yeşillik
yerler, bazen harabeler. Bazen gündüz yolculuk, bazen ışıklar kapanmış herkes
uykuda.
Bu esnada yanında kim var, kimin dizi değiyor sana? Muhabbeti nasıl, seni
güldürüyorlar mı? Yoldaş olmuşlar mı yani sana?
Çünkü yoldaşlık mühim.
Niyetimiz bir şeyleri değiştirmekse eğer, günümüzü değiştirmek gerek.
Bize bahşedilmiş tertemiz bir sayfa. Kendimiz ve dünya için şükürle başlayıp şükürle
bitireceğimiz.
Değişim için de fark etmek için de bugün var sadece.
Tüm bu olan bitenin içinde, insanın kendine yapacağı en büyük iyilik günün sonunda;
‘Aferin bugün ne iyi ettin de şunu bunu yaptın.’ diye şefkatle teşekkür edip
uyuyabilmektir.
Çünkü dünyada içimizden başka güvenli bir yer yok.
Ne istiyorsak dünya için önce kendimizden başlayalım.
Sevgiler.
Merve Tekeli / AVRUPAPRESS
News
